Het is wel heel tegenstrijdig
14.04.2020 Zeg eens eerlijk: hoe vaak heb jij gezegd dat je het liefst Pasen zou skippen, omdat je geen zin had in zulke familiebijeenkomsten?
Ergens is het wel ironisch. Als je je aan de richtlijnen houdt nu, in deze Coronatijd, kun je geen Pasen vieren met je familie. En we posten glashard op Social Media dat we zo graag bij onze familie hadden willen zijn op deze dagen.
Het zet mij wel erg aan het denken
Wat is belangrijk en wat wordt ons kwalijk genomen? Misschien heb ik makkelijk praten. Mijn vader en ik hadden op 1e Paasdag telefonisch contact. Videobellen zelfs. Dat hebben we nog nooit eerder gedaan. Zo close zijn we nu 😜. De voorgaande jaren bedacht ik of een reden om niet naar de paasbrunch te hoeven, of we kwamen onze verplichting na omdat het maar moest. En moeten… Oei, wat houd ik daar toch niet van!
Vroeger
Vroeger vierden we altijd Pasen. We zochten weleens eitjes, brunchte en hadden een dag wat in het teken stond van familie.
Eer ik op mijzelf woonde probeerde ik er onderuit te komen. En dat was al vrij snel.
Niet omdat ik het niet gezellig vond, maar meer omdat ik het te vermoeiend vond. Moest ik weer naar zo’n paasbrunch of diner… pffff. Ik zei al: ‘dat “moeten” is gewoon niet voor mij’.
Maar, zodra mijn moeder overleed, begon ik de traditie te missen. Al was er nog altijd die: pffff… daar heb ik echt even geen energie voor…
Lockdown
Nu zitten we allemaal in een soort van lockdown. En we kunnen/mogen niet eens bij elkaar zijn. Ik heb er geen idee van hoeveel mensen de regels hebben overtreden dit weekend )of voorschriften, hoe je het noemen wil), maar ik weet dat er zoveel mensen zijn die erover klagen dat ze Pasen alleen moesten vieren en niet bij hun dierbaren konden zijn. Laat dat nu net ook die mensen zijn die normaliter helemaal geen zin in hebben in dit soort verplichtingen…
Het is gek wat er met ons gebeurt in dit soort maatregelen. Maakt het ons juist wat menselijker misschien? Leren we dan toch weer hoe belangrijk het kan zijn om samen te zijn met dierbaren? Of kunnen we door dit alle misschien beter relativeren hoe we ons in andere omstandigheden gedragen? En wat er nu werkelijk aan de hand is?
De grootste vraag die bij mij bovenkomt: als dit alles voorbij is, kunnen we dan wel weer waardevolle tijd besteden aan onze dierbaren, onze familie?
Fijne groet,
Laura Roozendaal